Et qui suffragabitur, obsequens factioni, adversum Hispaniam por libertate Cataloniae tuenda, defendit nunc ut advocatus regis filiam minorem. “Democratia” nostra turpis regulorum est consensus qui saepe gallinarum pugna videtur. Nunc Cataloniae regulus pagorum Catalanorum imperator fieri vult. Non quaerit populi libertatem et felicitatem, sed solum potentiam maiorem.
Gallinarum honorum cupiditatis summarium Hispania erit. Et adulatio semper regi corruptionis machina optima erit et adulterinus affectus. Et vanescet regis honor si promiscis adulationibus vulgatur circumclusus a salutantum turba. Solum huius populi dignitate omni deiecti servile obsequium potest elicere causas remissionum poenae pro potentioribus. Hic, in hac Hispania nostra, solum humiliores in vincula publica coniiciuntur. Carcer Hispana criminis selectionem socialem facit. Hic Anacarsis sententia semper impletur. Potentiorum flabelliferi nostri iudices sunt. Solum leves, ignobiles poenis adficiuntur.
Si qui cives metum sentiunt propter patriae unitatem, ipsi non cognoscunt regem non esse iam unitatis auxilium, quia magna eius peccata faciunt eum timidum et pusillanimem coram terribilia facta quae velut insidiae nos terrorem infundunt. Regis naturam optimam fuisse aestimo, sed eius vitia et consuetudines eam minuerunt. Magnus et fortis rex fuit cum iuvenis erat. Nunc in senectute debillimus est ad subeundum fatum Hispanorum gentium historicum. Debemus soli defendere patriam cum aut sine rege.
Cives, si corruptio victrix viam suam prosequitur impune, sine castigamento, inulta, patria et nostra libertas in periculo mox erunt. Et tunc, quid faciemus? Parati erimus ad defendendas eas? Boni cives nati sunt ut vita ad rem publicam et commune bonum pertineat. Victoria super ETAM per avaritiam politicam foedata est. Homines flagitiosi cum multis et magnis sceleribus orationes habent et audent pacis viam monstrare postquam mulieres, pueros, puellas, veteres homines et gravidas mulieres necaverint. Patria nostra cum genubus in terra est, ad pedes eius carnificum se proiicit. Et pecorum modo trahimur, occidimur, capimur, quia pauci prudentia honesta ab deterioribus, utilia ab noxiis discernunt. Cives, sursum corda! Hispani sumus, amici libertati et patriae nostrae, constantes in periculis, offensionum pro utilitate publica non pavidi. Noster sangues fert veterem nostri populi dignitatem. Aliqui Hispani esuriunt! Cur? Quod nostra libertas nos est vera, sed concessa et tributa a factionum ducibus et libertas non iura nostra sustinet. Patria magna est non quod rex sit ditisimus apud incolas omnes, sed quod pauperes pauci sunt. Sed nunc plebes acri quidem annona fatigatur, et dicunt nullam in eo culpam ex gubermento venire. Nihil turpius est rege ditissimo inter cives esurientes. Vivamus et moriamur ut Hispani! Vivat Hispania! Dulce et decorum est pro patria mori cum in mortis periculo patria esset.
Ob atrociatem morum et amissam pudicitiam Egnatius Urdangarinus, maleficae vitae, in insulam Amorgum deportandus est, quia eadem crimina actitando recentia veteraque odia advertit. Ipse, qui scelere vaecors, simul vulgi rumore territus robur minitantium, cedet Ursaria. Imminentem damnationem voluntario exsilio praevertit.
Si iudex Castrus vivus manet et non eum occidunt, rursus Hispania magna et alacris renascetur. Et cum ea spes renascetur. Castrus hodie est custos iurum nostrorum. Laudo suam quietam et intellegentem humani divinique iuris mentem. Neque Castrus potentia sed ex vero statuit imputationem. Sed etiam gloria ac virtus infensos habet, ut nimis ex propinquo diversa arguens. Autem contra punitis ingeniis gliscit auctoritas, neque aliud reges aut qui eadem saevitia usi sunt nisi dedecus sibi atque illis gloriam peperere. Bonum est ut subverterent potius iura quam custodes eorum amoverent.
